Based on a true story

Á reykmettaðri efri hæð Grand Rokk, meðal barlóma, svolara og andlitslausra ógæfumanna blasti hún við þessi toppklippta snót í hvítri prjónapeysu. Hún sat í horninu í skugga hátalara ásamt vinkonu sinni og horfði á Megasukkið flytja tíðindi úr undirheimum með dramakómískum áherslum þriðja eyrans sem riðlaðist á verkfæri sínu berskjaldaður en þó einkum að ofan, svo að eyrnasneplar hennar blöktu í hljóðbylgjunum.

Hvað var hún að gera á þessum stað, fjarri ísfirskum heimkynnum sínum og því rúmfræðilega mengi sem slíkar stúlkur yfirgefa ekki svo glatt? Gat verið að hún væri mætt inn á þennan vígvöll til vísindalegs undirbúnings? Að hún væri mætt til að kanna viðfangsefnið, taka fyrsta skrefið í átt að því stórvirki að draga verðandi barnsföður sinn upp úr eymdinni og gefa honum trú á lífið? Hún brosti feimnislega er hún uppgötvaði að ég hafði nappað hana fylgjast með mér en sveif svo út í nóttina án allrar viðvörunar.

Ég sat áfram klístraður í stólnum eins og ég hafði gert svo mánuðum skipti. Megasukkið var farið að breytast í klið úr fjarlægð vegna fúkyrða flækingja og reykingja frillnanna sem lyktuðu eins og togari sem er nýkominn í höfn. Á næsta borði sátu tannlausar bölvandi byttur að leik á tættum dúk sem einhvern tímann hafði verið skákborð og á bakvið mig nudduðust ungir drengir sem pettuðu hvorn annan eins og þeir ættu lífið a leysa. Ég hélt að ég gæti ekki orðið hamingjusamari.

Síðar meir hittumst við á fallegu vorkvöldi, ung og skuldlaus. Eftir snarpar samningaviðræður að viðstöddum lögfræðingum varð niðurstaðan sú að ég yfirgaf ghettóið fyrir hana og hún guð fyrir mig. Síðan þá hef ég ekki litið til baka eða eins og eitt þekktasta íslenska skáld 20.aldarinnar orðar það ,,hamingjan er hér".

Er lífið ekki dásamlegt?