Copy - Paste (Uppfært)

Það vill gerast að maður verður að koma einhverju frá sér, einhverjum djöfulgangi um samfélag sitt.
Ég vil því biðja þá sem hafa gaman af sannleikanum og einkum þá sem nauðsynlega þurfa á honum að halda að lesa pistlana ,,Hamingjan er ekki ristavél" (7/2 2007), ,,Að bera ábyrgð á ábyrgð" (2/2 2007) og ,,Fávitar... og hinir fávitarnir" af hinni yndislegu bloggsíðu thessarelskur.
Ég hef löngum verið aðdáandi pistla ,,Þýska stálsins", þekki manninn ekki neitt en við eigum sameiginlega félaga. Leyfi mér hér með að birta brot úr pistlinum ,,Hamingjan er ekki ristavél":


,,...Enda er hamingja dagsins í dag ofmetin. Og hún er blekking. Það er ekki hægt að treysta fólki sem er sífellt hamingjusamt, sem lífið leikur við, vegna þess að það er greinilega að fela eitthvað. Moka skítnum undir sírísandi mottuna. Hamingja er ekki viðvarandi ástand, heldur sjaldgæfir toppar á sveiflukenndu línuriti lífsins. Og hana ber að meta sem slíka. Umfaðma þegar hún hellist yfir mann og elta þegar hún er ekki til staðar. Allt hitt er bara moð.
En fólkið sem feikar hamingju, það drepur hana fyrir okkur hinum sem þráum hana. Fólkið sem breiðir yfir eigin dapurleika með því að hamingjuvæða raftækjalosta, frumsýningu á nýrri seríu af serðingardrifnu læknadrama eða því að Aniston ætli loksins að ræða skilnaðinn í Elle það gæðir hamingjuna venjuleika sem hún á ekki skilið. Áhorfendaskarinn í Rock Star Supernova, fólkið í salnum hjá Opruh, Hemmi Gunn. Þetta er ekki hamingja, þetta er nístandi leikþáttur um hamingju.
Þetta fólk yfirfærir fallegt og göfugt hugtak, lífsleitarmarkmið, á hversdagslega óþurftarhluti svo það geti sannfært aðra um að það sé hamingjusamt. Sem það er svo auðvitað ekki samkvæmt mínum hamingjugildum.

Hamingjan er farin að snúast um skilgreiningu á sjálfri sér. Sem mér finnst rugl, því hún á ekkert að vera afstæð. Þér ÞARF að líða vel til þess að þú getir verið hamingjusamur. Eiginlega ekki vel, heldur stórkostlega. Það er frumskilyrði.
Hamingjan er því ekki til sölu í Hagkaup eða Rokk og Rósum. Það er hvorki hægt að borða hana né klæða sig í hana. Hún er ekki ristavél úr Elkó eða iphone úr apple-búðinni. Það er ekki hægt að stinga henni í samband.
Þú þarft að vera að ná markmiði, vinna persónulegan sigur til þess að öðlast hana. Að láta konu sem lætur þig líða vítiskvalir af löngun sem kristalast í vellíðan líða eins um þig, það er hamingja. Að sjá barnið þitt í fyrsta skipti, það er hamingja. Að ganga þegar þér hefur verið sagt að þú getir það ekki, það er hamingja. Að ná takmarkinu sem þú hefur stent að alla tíð, það er hamingja. Að líða vel vegna þess að þér hefur tekist að gleðja þína nánustu með einhverjum gjörðum, það er hamingja. Að vera Paul Rideout þegar hann tryggði Everton FA-bikarinn 1995, það er hamingja. Hún er svona einföld. En líkt og allt annað kýs efnið að afbaka hana. ,,Þú hefur ekki kynnst alvöru hamingju fyrr en þú hefur braðgað nýju pepperóní spesjal trukkinn frá Dominos,” ,,Hamingjan felst í hárinu,” ,,hlustaðu á X-ið eða fokkastu til að vera óhamingjusamur.” Eða á þessum nótum. Þið vitið hvað ég meina.

Í dag er hamingja orðin sjálfsblekking fremur en raunveruleg tilfinning. Sjálfsskipaðir fagmenn eru búnir að kryfja hana niður í mælanlegar markaðsherferðir og selja öllum nútimalifendum að það þyki ekki töff að lifa nema vera hamingjusamur. Þess vegna eru allir hamingjusamir. Án þess þó að vera það. Hismið er orðið að kjarnanum í orði þó það geti slíkt klárlega aldrei á borði. Því hefur samnefnari hamingjunnar einfaldlega lækkað með hríðfallandi og afvegaleiddum skilgreiningum okkar á hamingjunni.
Því hamingjan er margt, en hún er ekki ristavél."

- Þýska stálið

Rétt í þessu þegar ég ætlaði að skipta yfir á CNN lenti ég á eftirfarandi frásögn í mesta soraþætti sjónvarpsins, fannst við hæfi að bæta þessu við pistilinn.