Hugleiðing um framtíðina

(Ég hef ekki tjáð mig almennilega um pólitíkina á Íslandi í smá tíma, svo að hér kemur langloka - algjört óverdós.)

Jæja, þá eru það væntanlega upphafið að endalokum þessarar ríkisstjórnar sem átti eftir 12 ára hörmungar að koma okkur á viturleg mið, því miður varð rænuleysi hennar á fyrsta árinu til þess að svo varð ekki.
Ég endurtek að ég get tekið undir það að Samfylkingin beri ábyrgð en það er aðeins á rænuleysinu síðasta árið og þar ber þó Sjálfstæðisflokkurinn mun meiri ábyrgð og annað verður að skrifast á fyrrum ríkisstjórnir og manninn sem enginn má tala um, plús FME.

En hvað með framtíðina? Hver á að reisa þessa vitleysu við og búa til samfélag sem ekki er byggt á ímynduðum auð? Hvaða flokki er best treystandi fyrir því að koma manninum sem ekki má tala um út úr Seðlabankanum og endurvekja þar með traust og trúverðugleika og hver ætlar að leiða þá 70% þjóðarinnar sem vill kanna aðild inn í ESB?

Skyldi það vera flokkur sem ekki er búið að stofna? Er það Sjálfstæðisflokkurinn sem þorir ekki að takast á við ,,jú nóv hú" og hefur lokað á alla Evrópuumræðu? Er það 5% Framsókn, forystulaus og allslaus sem ætlar að taka Evrópuumræðuna í gegn í janúar? Eru það VG með Steingrím sem hefur verið einn helsti stuðningmaður ,,jú nóv hú" frá því kreppan skall á og vill hvorki ESB aðild né evruna? Er það Frjálslyndi flokkurinn sem varla mælist þrátt fyrir að vera í stjórnarandstöðu í kreppu, sem hefur staðið gegn Evrópusambandinu?

Er ekki tími til kominn að horfast í augu við staðreyndir?

Ég myndi fagna nýjum flokki manna og kvenna sem vilja koma okkur inn í ESB og gæti alveg hugsað mér að kjósa hann - en þangað til er jafn ábyrgt að tala um hann og eins og mögulega olíu sem muni bjarga okkur kannski, einhverntímann.
Samfylkingin þarf að rífa sig upp á rassgatinu og auðvitað verða menn þar innan borðs að bera ábyrgð og hverfa frá, hversu vel eða illa sem þeir hafa staðið sig - hæst heyrist hrópað nafn Björgvins G. en spurningin er hvort að Össur og fleiri eigi ekki að stíga frá og gefa yngri kynslóðinni (sem þarf að borga brúsann) tækifæri á því að takast á við verkefnið eins og skuldirnar. Í stöðunni hvort sem okkur líkar það betur eða verr að þá vill um 70% þjóðarinnar hefja aðildarviðræður við ESB og taka upp evru, það hlýtur að vera krafa um aukið lýðræðið að þjóðin fái loksins að kjósa um aðildarsamning og þá er eins og stendur einungis einn flokkur sem hefur jafnt innan flokksins og ungliðahreyfingarinnar barist fyrir inngöngu í ESB og aftur hvort sem okkur líkar það betur eða verr að þá er sá flokkur Samfylkingin - NB! ég er ekki í Samfylkingunni og flokkurinn er ekki gallalaus frelsari.

En hvernig getur þetta gerst?

Menn hafa bölvað Samfylkingunni og réttilega kallað eftir ábyrgð og að stokkað sé upp eins og útrásarskáldið svokallaða krafðist í Fréttablaðinu á fimmtudaginn (það er í rauninni óhjákvæmilegt, annað væri að skjóta sig í fótinn) en hvað með framtíðina?
Menn vilja kjósa strax og ég sveiflast til og frá í þeirri skoðun. Auðvitað er rétt að borgarar landsins fái að kjósa aftur en hverju breytir það í lífi okkar? Segjum rökræðunnar vegna að kosið yrði á morgun og útkoman yrði að Samfylkingin yrði stærsti flokkur landsins (sem væri rökrétt miðað við það að 70% landsmanna vilja aðildarviðræður) hvar stöndum við þá? Samfylkingin fengi umboð til að mynda ríkisstjórn, því hún myndi aldrei fá hreinan meirihluta og hverjir eru valmöguleikarnir? Framsókn og Frjálslyndir eru útilokaðir strax vegna smæðar og stefnuleysis og þá stendur Samfylkingin uppi með tvo valmöguleika. Þann óstjórnhæfa Sjálfstæðisflokk sem hún klauf ríkisstjórnina með og fólkið vildi ekki og svo VG sem er eini flokkurinn sem ekki hefur sagst ætla að endurmeta afstöðu sína til ESB. Mörður Árnason skrifar á hina vinstri sinnuðu síðu ,,Smugan" grein sem ber heitið ,,Hvað er VG eiginlega að hugsa?" og innihald greinarinnar er í rauninni það að síðan þessi kreppa hófst að þá hefur VG reynt að vera eins ósammála Samfylkingunni og hægt er, með stuðningi Steingríms við ,,jú nóv hú" og andstöðunni gegn ESB sem er í hrópandi mótsögn við vilja kjósenda flokksins og þá komum við enn og aftur að framtíðinni.

Hvaða fólk er það sem á að leiða okkur áfram?

Fólk af 68 kynslóðinni hefur hafið sjálft sig upp til skýjanna en hver er niðurstaðan? Kynslóðin sem átti að standa fyrir vinstri sinnaðri byltingu fyrir réttlátu samfélagi og kom sem stromsveipur inn í íslenska pólitík en endaði svo í frjálshyggjubyltingu, hugmyndafræði sem nú er steindauð - þessi kynslóð verður að stíga upp úr stólunum og kveðja meira eða minna. Eins og með svo margar byltingar að þá virðist hún fyrst ætla að eiga sér stað þar sem hún var talin ólíklegust en vonandi fylgja hinir flokkarnir í fótspor ógeðis Framsóknar - ég henti upp þessum byrjunarlista í þessari bloggfærslu:

,,Geir H. Haarde, Davíð Oddsson og Seðlabankastjórnin, Björn Bjarnason, Sturla Böðvarsson, Árni Johnsen, Valgerður Sverrisdóttir, Össur Skarphéðinsson, Steingrímur J., ÖgmundurJónasson, Ellert B Schram, Jón Bjarnason og aðrir þeir sem hafa enga samleið með samtímanum né framtíðinni."

En hverjir eiga að taka við?

Það er eiginlega það sem er verra. Því þó það felist ömurleiki í því að 68´kynslóðin hafi farið frá vinstri yfir í öfga hægri að þá er okkar kynslóð sem á að taka við í verri málum. Ætli það sé orðum aukið að segja að frjálshyggja hafi verið einhvers konar rót hjá a.m.k. 75% þeirra sem eru á aldrinum 24-36 ára? Þetta er mun þyngri hugmyndafræðilegur dauði fyrir hana en þá kynslóð sem þó man eftir einhverju öðru, þó ekki væri nema fyrir jafnaðarmenn. Ekki bætir það ástandið að þessi kynslóð hefur haft lítinn áhuga á stjórnmálum og mikið af svokölluðu ,,hæfasta fólkinu" virðist hafa lamast í heilanum innan bankakerfisins og stendur núna hugmyndafræðilega dautt, án atvinnu og orðið gjaldþrota eða við það að verða efnahagslega gjaldþrota. Sá hluti sem þó ákvað að fara út í pólitík er lítt skárri, þar hefur ekki komið neinn vilji frá ungliðahreyfingunum til að bylta flokknum - stíga fram og heimta það að taka við af þeim sem komið hafa okkur í þessa stöðu, enda hefur leiðin uppá við innan flokkanna leigið í því að þeir sem eru þægir og góðir, forystunni hliðhollir að þeir fá pólitískt líf, aðrir ekki... og þetta er ekki bara bundið við Sjálfstæðisflokkinn. Ég skoðaði aðeins hverjir eru talsmenn þessarar kynslóðar (18/24-36 ára sem mun þurfa að takast á við afleiðingar þessarar ömurlegu einkavæðingar) á Alþingi og þetta er niðurstaðan: Ágúst Ólafur varaformaður Samfylkingarinnar sem var frystur út úr ríkisstjórn, Birkir J. Jónsson úr Framsókn sem þarf að sína fram á skilríki til að sanna að hann sé undir 50 ára aldri, Höskuldur Þórhallsson annar Framsóknarmaður með vondar skoðanir rétt sleppur aldurslega, Katrín Jakobs OK gefum henni séns, Katrín Júlíusdóttir Samfylkingunni alls ekki áberandi, Sigurður Kári hugmyndafræðilega gjaldþrota og niðurbarinn Sjálfstæðismaður.

Af þessum má segja að Ágúst Ólafur og Katrín Jakobs eigi séns - fleiri eru það ekki! Hvað með ungliðahreyfingarnar? Man einhver eftir að hafa séð einhvern þar sem hefur komið fram með einhvern þunga og krafist raunverulegra breytinga? Hafa þessar ungliðahreyfingar ekkert til málanna að leggja annað en mjálm undir rós á sínum heimasíðum, ennþá með þá von í hjarta að ef að þau verði góð að þá muni 68´kynslóðin leyfa þeim að spila með fullorðna fólkinu?

Er ekki tími til kominn að einhver rísi upp, steyti hnefa og segi: 68 kynslóð fuck off!!! Við ætlum í ESB eða við skiljum ykkur eftir í skítnum ykkar!!!

Ef það er ekki tími til að taka við núna - hvenær þá?

Er lífið ekki dásamlegt?