Ljósblá rómantík

Það var flughált úti, stjörnubjart og ég blés kuldareyk í þann mund er ég steig inn fyrir dyrnar. Hitamollann sem tók á móti mér var eins og veggur og í loftinu nuddolíu og kakóangan. Perraskapur húsmóðurinnar var í hámarki. Hún hafði sett rispuðu fjólubláu Portishead plötuna mína á fóninn og klætt sig í dýrari gerðina af háum sokkum og stóð uppstillt í þeim með tælandi augnarráð á ganginum nærbuxnalaus og nýrökuð eftir baðið. Ég eyðilagði mómentið með því að reka frekar hátt við og lyktin sem fylgdi í kjölfarið yfirgnæfði lostafullt andrúmsloftið - platan hitti á rispu og húsmóðirin hljóp grátandi inn í svefnherbergi og læsti að sér. Ég kláraði það sem ég var byrjaður á, settist á raka klósettsetuna og skeit - moment sem ég var búinn að bíða eftir frá því á hádegi.
Þegar á leið skituna heyrði ég í gegnum vegginn gráturinn í Þóru og suðið í titraranum og hún væntanlega drunurnar í mér - ,,þú ert nú meira karlmennið Daði" hugsaði ég með sálfum mér.