Börnin okkar og framtíðin

Eins og menn á mínum aldri í sambúð sem misst hafa tök á kynþokkafullum líkama sínum og unglegu og fersku andliti er mér umhugað um barneignir til þess að auka líkurnar á að halda í yndislega sambýliskonu.
Hugsunin hingað til hefur verið sú að nú sé allt undir varðandi barneignir næstu tvö árin, en með yfirlýsingu ESB um að eftir Króatíu gangi ekkert land inn fyrr en eftir 2015 hefur sú afstaða breyst. Nú mun ég reyna að eignast börn með minni sambýliskonu næstu árin, spurningin er eingöngu hvar það verður.
Eins og áður hefur komið fram vil ég helst búa áfram á Íslandi, þó ég hafi ekki útilokað það fyrir kreppu að búa erlendis um hríð. Vegna þess að ég vil áfram búa á Íslandi hef ég reynt að hafa áhrif á ykkur og aðra í kringum mig þannig að hér verði aftur lífvænlegt og öruggt að búa efnahagslega - engin rök benda til að svo verði án stöðugs gjaldmiðils með inngöngu í ESB.
Í augnablikinu þegar ég ímynda mér það hlutverk sem mörg ykkar hafa nú tekið að ykkur að vera ábyrgir foreldrar og þegar ég hugsa um það hvernig ég vil ala börnin mín upp, við hvaða skilyrði og hvernig manneskjur ég vil eftir fremsta megni reyna að móta (varðandi réttlæti, ábyrgð, sanngirni, sjálfstæða og gagnrýna hugsun o.s.frv.) þá vil ég hafa verið sú fyrirmynd sem mark er á takandi.
Í því felst að skorast ekki undan þegar á reynir og að getað miðlað af eigin reynslu. Augnablikið sem við lifum á verður okkur öllum ógleymanlegt, síðustu sex mánuðir hafa verið þannig að slíka tíma hefur enginn lifað sem (fullorðin) manneskja sem nú er ekki stödd á elliheimili. Þegar ég minnist þessa tíma síðar meir við mín börn og barnabörn í tengslum við þeirra upplifanir og líf vil ég geta sagt með góðri samvisku að ég hafi lagt mitt að mörkum til að snúa hlutnum við með því að gera Ísland og Íslendinga aftur efnahagslega sjálfstæða.
Tvennt er óvíst í þessari framtíðar frásögn minni. Mun ég segja söguna í fjarlægu landi og minnast örlaga þjóðar minnar með þeim sorglega hætti að við hefðum getað bjargað málunum en klúðrað því í kosningum eða mun ég standa með þaninn brjóstkassa og lýsa því yfir með ýktum hætti sem gamall fauskur, hvernig ég einn míns liðs snéri íslensku þjóðinni með mér í það lið og barðist fyrir Evrópusambandsaðild í Sjálfstæðisbaráttunni síðari (þeirri efnahagslegu) sem leiddi af sér inngöngu í ESB og þeirri fögru framtíð sem þá mun verða hérlendis.

Hvaða sögu ætlar þú að segja börnunum þínum og barnabörnum?

Gæti lífið ekki orðið dásamlegt... í ESB?

PS. Linda benti Örnu á þann skemmtilega möguleika að við gætum nefnt mögulegan erfingja okkar þannig að skammstöfunin yrði ESB - er nafnið Evra Samfylking Bjarnadóttir of gróft?