Fyrirgefum vorum skuldunautum...

Ég vil tileinka þennan pistil tveimur vinstri mönnum, Baldri Knútssyni af augljósum ástæðum og föður mínum (í gríni) fyrir að vekja upp þessa hugmynd.

Í einni af sorglegri smásögum lífs míns fram til þessa átti ég mér örlíf sem knattspyrnumaður. Sá ferill var vonbrigði, bæði stuttur og dapur (en þó saga sem ég hef lært að meta). Ég var skapillur, líklega einhver versti tapari míns árgangs og fékk oft að fjúka útaf vellinum vegna þessa. Eitt augnablik á knattspyrnuferlinum verður mér ávallt ógleymanlegt vegna afleiðinganna. Í móðursýki í miðjum leik í upphafi tímabils snérist ég gegn einum mínum samherja, besta vini, fyrirliða og sálufélaga (fyrr og síðar) og ældi yfir hann ógeðfelldum orðum sem leiddi til þess að þjálfarinn tók mig útaf og ég í þessu óþroskaða ofsakasti kastaði treyjunni í áttina að honum – leikirnir hjá mér urðu ekki fleiri þetta sumarið.

En það var ekki brottreksturinn sjálfur eða refsingin sem ég lærði mest af, heldur þegar tveimur dögum seinna ég hafði einangrað mig félagslega frá samherjum mínum bæði reiður og skömmustulegur, fékk símtal sem ég hafði sjálfur ekki getað framkvæmt. Hinumegin á línunni var umræddur sálufélagi, vinur og fyrirliði og inntak símtalsins var hvort við ætluðum nokkuð að láta (að hans mati) þetta litla atvik hafa áhrif á vinskap okkar. Hann var meiri maður og tilbúinn til að fyrirgefa það sem ég hafði ekki þroska til að biðjast afsökunnar á.

Sjálfstæðisflokkurinn hefur sveiflað höndum, valdið hruni, brugðist þjóðinni og er ekki tilbúinn til að biðjast afsökunar á því – hann situr nú eins og ég forðum reiður, skömmustulegur í einangrun sinni (jafnt pólitískt og stefnulega) og þorir ekki að taka upp tólið. Það er í okkar höndum að sýna meiri þroska og fyrirgefa honum það (þó að við munum ekki fremur en hann gleyma því sem gerðist) við látum ekki svona lítið atviki hafa áhrif á vinskap okkar.

Hann tekur nú sína refsingu út á næstu árum en við þörfnumst hans engu að síður til að takast á við enduruppbygginguna með okkur, til að leggja frjálslyndu fólki lið við að marka stefnu til framtíðar t.d. með því að endurmeta á yfirvegaðan hátt afstöðu sína til Evrópusambandsins – ég efa það ekki að Sjálfstæðisflokkurinn mun koma heilbrigðari til baka, draga lærdóm af reynslu sinni og reyna að finna sinn stað í auðmýkt þar sem honum tekst best upp. Ekki í núverandi stefnu harðrar einangrunarhyggju heldur sem frjálslyndur flokkur hægra megin við miðju sem tekur upplýstar ákvarðanir út frá hagsmunum fyrirtækja og almennings. Staðreyndin er einfaldlega sú að núverandi forysta færi létt með það, Bjarni Ben og Þorgerður Katrín þurfa hreinlega að stíga útúr Evrópuskápnum sem þau hafa margsinnist gægst útum og hafa raunar gefið undir fótinn strax að loknum kosningum.
EF flokknum tekst það ekki og EF (Risa ,,EF”) Samfylkingin og VG fara saman inn í ESB hvar ætlar hann þá sögulega að réttlæta sig? Með tilvísun í inngöngu í (að nánast marklausri aðild í nútíð að) NATO?

Á frægum Borgarafundi í Háskólabíói þar sem sextíuogþremur berrössuðum keisurum var stillt upp á svið mælti skáldið góða Einar Már svo: ,,Við gerum ekki kröfur um að Sjálfstæðisflokkurinn breyti neinu. En ég geri kröfur til ykkar jafnaðarmanna. Til Samfylkingarinnar.” Ég vil snúa útúr orðum Einars og segja: Við hægri kratar gerum ekki kröfur um að (froðufellandi þjóðernis sósíalistarnir í) VG sækji um aðild. En ég geri þá kröfu til frjálslyndra manna! Til ykkar Sjálfstæðisflokkur! Þið sem við höfum getað treyst á þegar Ísland hefur þurft á alþjóðasamstarfi að halda líkt og nú, fyrst með EFTA skrefinu, þá með EES samningnum og nú með aðildarviðræðum við ESB. Hættið um stund að kyssa vönd LÍÚ og sjáum hvað kemur útúr aðildarviðræðunum.

Lærdómurinn af ómerkilegu smásögunni minni liggur ekki einungis frammi fyrir Sjálfstæðisflokknum. Það er oft kvartað yfir því að flokkar hegði sér alltaf eins og lið – það í sjálfum sér er ekki vandamálið ef að einstaklingarnir spila saman en ólíkar stöður, þar sem einstaklingarnir herma ekki eingöngu eftir þeim sem fer fremstur (og hvað þá þegar liðið er orðið klapplið aðal stjörnunnar). Vandamálið er mun fremur það að einstaklingarnir geti ekki hegðað sér eins og alvöru íþróttamenn, tekist á af hörku en heiðarleika og tekist í hendur að leik loknum – sætt sig við niðurstöðuna (áfangasigur Evrópusinna).

Margt bendir til þess að breytingar gætu orðið á því hátterni innan Sjálfstæðisflokksins það sannar jákvæð ræða Bjarna Ben eftir stærsta tap í sögu Sjálfstæðisflokksins (á meðan VG gátu ekki leynt vonbrigðum sínum með úrslitin sem þó var stórsigur), það er ljóst að margir hægri sinnaðir Evrópusinnar bíða spenntir eftir endurmati.

Ég get einungis talað fyrir mína hönd en Sjálfstæðisflokkur frá mínum bæjardyrum séð er þér fyrirgefið og taktu þér nú tak í nafni skynseminnar! Hver getur líka verið reiður út í hóp svona fagurra einstaklinga til lengdar? Er enginn farinn að sakna þeirra?

Evrópusinnuð kveðja Bjarni Þór Pétursson.

Er lífið ekki dásamlegt?